بدور از آغوش ایران بانو 5

به دور از آغوش ایران بانو(بخش پنجم)

=============================================

تبار و نژاد مردم جنوب خلیج فارس

 تمام مناطق جنوب ایران را هرج و مرج فرا گرفته بود و اعراب که هرمز دوم  شاهنشاه ساسانی را در یکی از این تهاجمات به قتل رسانیده بودند به خیال اینکه جانشین او خردسالی بیش نیست به این تازش ها و غارتگری ها ادامه دادند اما افسوس تازیان خیلی و دیر و بعد از اینکه کتف های انها سوراخ به طناب کشیده شد متوجه شدند که این شاه کم سن و سال ایران  شاپور دوم است و به خونخواهی قتل و غارت مردم ایران و کشتن پدر خود پا به میدان گذاشته است  و به این ترتیب سرزمین های جنوبی خلیج فارس که از زمان هخامنشیان به طور غیر مستقیم تحت نفوذ ایران بودند به یکی از ایالات ایرانشهر تبدیل شد

 

خسروان میزبان حیریان

====================

همانطور که در نوشته های مقدمه  اشاره شد شاپور ذولاکتاف توانست اعراب غارتگر حاشیه جنوب خلیج فارس را که همواره از غفلت و ضعف حکومت مرکزی سوئ استفاده میکردند و  توانسته بودند حدود 30 سال مناطق جنوبی ایران را ناامن کنند را برای همیشه سرکوب کند و سرزمین بزرگی را که از زمان هخامنشیان تا حدودی توسط حکومت مرکزی ایران اداره میشد به طور کامل زیر نفوذ خود دراورد اما مشکل اینجا بود که بر خلاف دوران هخامنشیان این سرزمین ها دیگر خاستگاه نژاد ایرانی نبود چون در اواخر قرن دوم یا اویل قرن سوم میلادی قبایلی از اعراب قحطانی به سبب مشکلات اقتصادی و معیشتی از یمن کوچ کرده، ابتدا در بحرین فرود آمده و پس از استقرار و ایجاد اتحاد در میانشان تحت نام تنوخیان، کم‌کم در مرزهای عراق نفوذ کرده و در دوره فترت و آشوب‌های مقارن با سقوط اشکانیان و روی کار آمدن ساسانیان در نواحی مجاور حیره در مرزهای ایران و نیز مرزهای روم مستقر شدند. از مهم‌ترین قبایل این مهاجران عرب می‌توان به بنی‌فهم، بنی‌لخم، بنی‌حیقار، غطفانیان، بنی‌زهره، بنی‌صبح و ازدیان اشاره کرد که ابتدا تحت قیادت بنی‌فهم در اطراف انبار و حیره سکونت یافتند.شاپور دوم برای بر قراری امنیت و جلوگیری از هجوم اعراب بیابانگرد و همچنین جلوگیری از حملات ناگهانی روم یک حکومت کوچک عربی به نام حیره را تاسیس کرد که همپای دربار خسروان ساسانی افسانه های زیادی را به تاریخ ایران تقدیم میکند سرزمین حیره شامل بخش شمالی کشور عربستان و همچنین نواحی جنوبی رود دجله و همچنین کشور کویت امروزی را شامل میشده است

حاشیه جنوبی خلیج فارس زیر نفوذ همیشگی ایران

==========================================

از نواحی جنوبی خلیج فارس قبل از ظهور هخامنشیان اطلاعات زیادی در دست نیست اما طبق وصیت نامه جهانشاهان هخامنشی و نقشه های جغرافیایی از این منطقه هر گز به عنوان یک سرزمین عربی یاد نشده است اما پس از ظهور ساسانیان این سرزمین صاحب یک حکومت عربی شد در نقشه های زیر که سلسله های مختلف تاریخ ایران را نشان میدهد بر تعلق تاریخی

این منطقه  که به  حیره و جلفاوه و  بحرین موسوم بودند را به ایران تاکید میکند

میراث داران حیره و بحرین باستان

===========================

پس از تشکیل سازمان ملل متحد امکان ثبت کشورهای جدید فراهم شد و به کمک دست های پشت پرده استعمارگر پیر کشورهای کوچک عربی در حاشیه خلیج فارس تاسیس شد که داستان مسخره ادعای تغییر نام خلیج همیشگی پارس و ادعای مالکیت بر جزایر سه گانه چند سالی از طرف این کشورهای کوچک مطرح مشوداین کشور ها بدین شرح اند

بحرین

=======

 بحرین نام تمام سرزمین های بین حیره و جلفاوه بوده است  در زمان‌های قدیم سراسر سواحل شرقی شبه جزیره عربستان را بحرین بیابانی می‌نامیدند که ایرانیان به آن میش ماهیگ می‌گفتند.همچنین از بحرین به نامهای تیروس، آرادوس، تیلون، منتوکی و نی دوکساکی نامیده شده است.در زمان حکومت مادها این جزیره دیلمون یا دیلون نامیده می‌شد. در زمان امپراطوری هخامنشیان سرزمین بحرین، اسپیدگان و جزیره بحرین تی لوس نام گرفت که تماماً تحت سرپرستی امپراطوری هخامنشی ایرانیان بوده است.اما در زمان حکومت اشکانیان قسمت ساحلی بحرین هجر و قسمت جزیره ای نی لول نام گرفت. قسمت ساحلی در دوره ساسانی هجر باقی ماند اما قسمت جزیره ای اوال (oval) نامیده شد، در دوره بعد از اسلام سرزمین بحرین ایالت بحرین نام گرفت و قسمت جزیره ای همچنال به اوال موسوم بود.

در تصویر زیر سرزمین بحرین را در زمان اشکانیان نشان میدهد

 همچنین نقشه ای به جا مانده از دوران امپراطوری عثمانی تعلق سرزمین بحرین به ایران بزرگ را تایید میکند

همانطور که از نقشه های تاریخی مشخص است بحرین بیشتر عمر خود را جز قلمرو ایران بود و مدتی به دست انگلستان افتاد و سپس در سال 1971 به صورت کشور مستقل درآمد که تنها شامل مجمع الجزایر بحرین است و بخش بزرگ و اصلی بحرین امروزه متعلق به کشور عربستان است مردم بحرین هم از نظر ظاهری ویژگی هایی ایرانی خود را بیشتر از ویژگی های سامیان حفظ کرده اند

 

امارات متحده عربی(جلفاوه)

=====================

امارات متحده عربی متشکل از چندین سرزمین خود مختار است و همانگونه که کشوری جدید به شمار می آید نام آن نیز جدید است.پس از خروج انگلستان از خلیج فارس در سال 1971 هفت شیخ نشین ابوظبی، دوبی، فجیره، شارجه، ام القوین، رأس الخیمه و عجمان با یکدیگر امارات متحده عربی را بوجود آوردند. امارات صورت جمع امارت (امیر نشین) و متحده صورت نظام سیاسی و عربی مشخص کننده وحدت قومی و نژادی آنهاست.شایان ذکر است یادآور شویم نام امیرنشین شارجه در اصل شارگه بوده که آن نیز از کلمه شهرگه که در زبان فارسی به معنای محل شهر است گرفته شده است و در برگشت به زبان عربی به خاطر حرف گ که در زبان عربی موجود نیست شارجه تلفظ می‌شود.

این سرزمین همواره در طول تاریخ ایران به نام استان جلفاوه معروف بوده است و از زمان هخامنشیان به طور رسمی متعلق به ایران بوده است   با برسی چهرهای مردم امارات هم در میابیم که این سرزمین قبل از حضور و کوچ سامیان یک سرزمین پارسی بوده است البته حضور اعراب را هم میتوان در چهره های مردم این سرزمین احساس کرد

 

قطر

======

واژه قطر در عربی معنی ویژه‌ای ندارد، ولی با توجه به نفوذ فرهنگ ایرانی در همه کرانه‌های پارس و نظر به استقرار سیاست و حکومت ایرانیان از روزگار عیلامیان بر این نواحی، چنان که در بحرین، عمان، یمن و الاحساء ، نامهای جغرافیایی زیادی در گروه زبانهای ایرانی آشکار گردیده است، می‌توان واژه قطر را نیز در این گروه زبانها ، ریشه‌یابی کرداز آنجا که در حال حاضر نام بین‌المللی این شبه جزیره «کاتار» یا «کتر» (Qatar) است ، می‌توان پنداشت که واژه قطر از دو پاره «قط»و«ار»یا«کت»و «ار» به وجود آمده است.
 کت در زبان پارسی باستان همانند «کث»،«کند»و«کده» به معنی شهر ، ده ، قصبه ،سرزمین ، جایگاه و محل است و «ار» نیز به معنی بزرگواری، پرهیز، شرافت، ارزش و احترامهای معنوی و دانشهای آسمانی است.بهم پیوستن این دو واژه به صورت «کتر» که امروزه به گونه قطر در آمده است، شاید نشانه ای از مسکن و زیستگاه مردمان بسیار کهن می‌باشد که در این شبه جزیره می زیسته اند ، و در روزگار زندگانی خود، چنان ارزش و منزلتی یافته بوده اند که بر دانش ، پرهیزگاری و بزرگواری آنان تاکید شده و سرزمینشان را چنین نامی داده اند.یاد آور می شویم که واژه کت به زبان ترکی نیز راه پیدا کرده است و امروزه نیز به معنای روستا و ده کاربرد دارد. در کنار چهرهای مدیترانه ای مردم این کشور چهره های کاملا اریایی نیز به چشم میخورد

کویت

======

کویت به معنای قلعه (دژ) کوچک است و از کلمه کوت گرفته شده است که تصغیر شده و به صورت کویت درآمده است، منابع در مورد اینکه این کلمه سانسکریت است یا اوستایی اتفاق نظر ندارند اما در نواحی اطرف خلیج فارس اسامی برخی مکانها دارای کلمه کوت است مثل کوت العماره، کوت عبدا... در هند نیز چنین موارد به چشم می‌خورد مثل کالی کوت، سیال کوت و ....

کویت به معنای قلعه کوچک از زمانی به این سرزمین اطلاق شد که کمپانی هند شرقی انگلیس به منظور حفاظت و گسترش تجارت خود در خلیج فارس اقدام به ساخت قلعه‌ای در محل شهر کویت امروزی کرد.این امر در سال 1716 صورت گرفت بدین جهت بیشتر احتمال داده می‌شود اصل این کلمه هندی  باشد

مردم کویت امروزی میزبان ایرانیان و اعراب زیادی هستند و دورگه های سامی اریایی در این سرزمین هم ان را تایید میکند.

عمان

======
عمان از سالها قبل از طلوع اسلام به این نام معروف بوده است. البته در هزاره دوم قبل از میلاد به این سرزمین نام مگن (magan) داده شده است همچنین در دوره باستان از این سرزمین به عنوان مک نیز یاد شده است و دریای عمان امروزی هم به عنوان مکران معروف بوده است.  عمان در سال 1970 این کشور استقلال خود را از انگلیس به دست آورد و نام رسمی پادشاهی عمان (سلطنة عمان) را یافت.

 
معماری و هنر کشورهای کوچک خلیج فارس

==================================

کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس همواره علاوه بر تحریف نام خلیج همیشگی فارسی و   ادعای مالکیت جزایر سه گانه همواره سعی در پاک کردن هر گونه رد و نشانه ای که متعلق به ایران باشد را داشته اند اما نا خواسته به علت عدم  آگاهی کافی بر تعلق خود به ایران بزرگ صحه گذاشته اند  این نا اگاهی ها را میتوان در اصرار بر  تحریف و سرقت هنر و معماری ایران  دید در زیر نمونه ای از اثار و معماری این کشورها به شیوه کاملا ایرانی را ملاحضه میکنید

-مسجد جمیرا در دوبی ساخته شده  بر اساس شاخصه های معماری ایرانی

تصاویر پارلمان امارات متحده عربی طراح به وضوح از شاخصه های معماری ایران بهره برده است

برج خلیفه با طراحی به شکل نماد سرو ایرانی

سایر معماری های به شیوه ایرانی در حاشیه خلیج فارس

جعل بادگیر های ایرانی

=======================

سالهاست که اعراب حوزه خلیج فارس و به خصوص کشور امارات متحده عربی  از متانت و خاموشی دولتمردانه ایرانی سوئ استفاده کره و چشم طمع به آب و خاک سرزمین ایران دوخته اند این رفتار نابجا از تغییر نام خلیج فارس آغاز شد و سپس نوبت به جزایر سه گانه رسید و امروز نوبت به نبوغ معماری ایرانی یعنی بادگیر های خاص جنوب ایران رسید.بادگیر ایرانی را می توان یک نمونه عالی هنر مهندسی به شمار آورد که در حالی که هوای بیرون بسیار گرم است و از آسمان آتش می بارد، بدون صرف هیچ گونه انرژی و صرفا با طراحی مناسب سیستم هدایت هوا، شرایط خنک با تفاوت دمای حدود ۳۰درجه با بیرون را فراهم می کند. این نمونه عالی معماری ایرانی در جای جای سرزمینمان بنا شده است.

اما چه شد که این اثر ملی  توسط اعراب حوزه خلیج فارس به یغما رفت؟؟

در سال 1890 ملیادی جنوب ایران کاملا در اختیار استعمارگر پیر بود و شهرهای جنوب خلیج فارس را برای واردات کالاهای خود  به ایران انتخاب کردند  یکی از شهرهایی که برای تجارت مناسب دیدند، شهر دبی بود (ساحل دوبی درگذشته ای نه چندان دور، محل تجمع ملاحان و باربران عربی بود که برای تخلیه و بارگیری لنج های ایرانی ساعت ها زیرآفتاب سوزان و بر روی رمل های تف دیده بر پا می ایستادند و به تلألؤ امواج شمالی خلیج فارس چشم می دوختند). بستکی های مهاجر در این منطقه، محله بستکیه را بنا نهادند و معماری شهر بستک ایران را عیناَ در بستکیه بازسازی نمودند.

حال با گذشت حدود یک قرن از این مهاجرت، کشور امارات متحده عربی اقدام به برگزاری مسابقات بین المللی معماری نموده است. نکته قابل توجه در این مسابقات این است که تندیس اهدایی به برگزیدگان، نماد بادگیر ایرانی است.

با توجه به اینکه این مسابقه، چندین سال متوالی برگزار شده است و در تمام ادوار از تندیس بادگیر ایرانی با عنوان “میراث فرهنگی عربی” استفاده شده است ولیکن تاکنون هیچ گونه واکنش قاطعی از سوی مسئولین ایرانی صورت نگرفته است. شیوخ امارات متحده با سوء استفاده از این سهل انگاری به این مسابقه و تندیس اکتفا نکرده و دو برنامه ویژه را در پیش گرفتند.

اولین برنامه،تبلیغات گسترده معماری بادگیر در رسانه های عربی در کنار ترویج ساخت و ساز به سبک معماری بادگیر ایرانی در اقصی نقاط امارات با هدف جذب گردشگر می باشد. این اقدام امارات کاملاَ موفقیت آمیز بود، زیرا آن دسته از گردشگران بین المللی که شیفته ی معماری شگفت انگیز و سنتی بادگیر بودند، به بازدید از شهر بستکیه اقدام کردند. مدیران شهری با این موضوع با وسواس خاصی برخورد می کنند. به گونه ای که حفاظت ویژه ای از این معماری صورت می گیرد تا کوچک ترین آسیبی به اینگونه بناها وارد نشود.

دومین برنامه که می توان آن را “خیانت آمیز ترین اقدام علیه هویت ملی ایران” دانست تلاش  گستاخانه شیوخ امارات برای “ثبت جهانی بادگیر ایرانی” با عنوان “بادگیر  و میراث عربی” در سازمان ملل متحد می باشد. هم اکنون مراحل اصلی این پروژه با جدیت توسط این کشور پیگیری شده است و عن قریب این دزدی آشکار به رسمیت خواهد رسید. 

  سوالی که پس از آگاهی از اقدامات کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس مطرح میشود این است که ایا زمان این نرسیده است که ایران نه تنها به تحرکات ضد ایرانی انان پایان دهد  بلکه  اسباب بازگرداندن سرزمین های متعلق به ایران را فراهم کند و این سرزمین ها را از  این دولتمرد نمایان یاغی و دشمنان قسم خورده ایران خارج کند